Na een rustige nacht bleek iedereen goed uitgeslapen.
Na ontbijt, picknick klaarmaken en koffers pakken, wandelen we langs de Lieve naar het nieuwe Justitiepaleis.
Het viel ons meteen op dat de rechtspraak een lange weg had afgelegd sinds de Middeleeuwen. In dit glazen gebouw is voor een verborgen pijnkamer, zoals onder het stadhuis, geen plaats. Alles mag nu gezien en gehoord worden.
We woonden een zitting bij van enkele verkeersmisdrijven.
De rechter was een vriendelijke man die tijd maakte voor een grapje af en toe. De mevrouw naast hem, de procureur, was wel een strenge. Bij haar mocht het altijd de grootste straf zijn.
Nadien haalden we onze bagage op in de jeugdherberg en namen ze mee naar de volgende activiteit. Het valt niet mee om met een groep van 25 leerlingen, gepakt en geladen, een tram te nemen in de drukke Veldstraat.
In de Sint-Pietersabdij wachtte monnik Alison ons op. Hij wacht al twee eeuwen dus de 10 minuutjes die wij te laat waren , kon hij er nog bijnemen.
Hij verkende met ons de geschiedenis van de abdij en die van zichzelf.
We daalden tot in de diepste kelder en klommen tot de hoogste zolder.
Trappen en nog eens trappen!
Op het einde van onze tocht werd alles duidelijk. Nieuwsgierig naar wat we bedoelen? Ga zelf eens langs!
Na de verplichte groepsfoto aan de trappen van de abdijkerk, haasten we ons naar het station. Het gerommel van onze trolleys op de stenen van het stationsplein, deed de menigte uit elkaar wijken zodat we op tijd de trein naar huis konden halen.
De stadsklassen zijn weer een mooie herinnering geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten